Hoe ervaren kinderen de lockdown? Birgit Schuurman en Tarikh Janssen hebben het erover in Waarom is het stil in de stad?

Hoe gingen de voorstellingen tot nu toe?

“We hebben net een paar schoolvoorstellingen achter de rug. Dat was heel fijn, omdat je een zaal vol hebt met kinderen die zonder restricties naast elkaar mogen zitten. Verder ligt het er een beetje aan in welk theater je speelt. Meestal kunnen ze de zalen op een soort van Tetris-manier zo vol mogelijk krijgen. Maar deze voorstelling leent zich ook voor een kleiner publiek.”

Hoe zijn jullie te werk gegaan?

“Ongeveer een kwart van het stuk bestaat uit ‘verbatim theater’, zoals ze dat noemen: medespeler Tarikh en ik dragen oortjes waarin we de vooraf gemaakte interviews met kinderen horen. Wij praten ze zo precies mogelijk na, zodat je, zonder een stemmetje op te hoeven zetten, precies de intonatie en de emoties van de kinderen meekrijgt. Dat werkt heel goed. De stukken zijn doorsneden met scenes uit De Pest van Albert Camus.”

Hoe kwamen de kinderen de lockdown eigenlijk door?

“Kinderen reageerden heel verschillend. Sommigen vonden het wel chill, want als ze hun schoolwerk af hadden was er meer tijd om te gamen, anderen voelden zich eenzaam. Er waren kinderen bij die tijdens het zien van de voorstelling begonnen te huilen, omdat ze familieleden hadden die overleden zijn aan corona. Mijn zoontje van 11, ook geïnterviewd voor het stuk, behoorde tot de chill-variant. Ik vond het opvallend hoe zelfstandig hij eigenlijk al aan de slag kon. En het was fijn om samen tijd door te brengen. Normaal zeg je ’s morgens ‘tot vanmiddag’ tegen elkaar en moet je maar zien of je ’s avonds te horen krijgt hoe zijn dag was.“

Wat heb jij met echte verhalen’?

Ïk heb ook in het theater gestaan met De gevangenismonologen en die waren ook op interviews gebaseerd. Dat is geen toeval. Ik wil graag inhoudelijke echte verhalen vertellen. Zeker sinds ik moeder ben wil ik mijn tijd besteden aan dingen die zinvol zijn, die mij voeden als mens. Ik heb de luxe dat ik kan kiezen.”