De laatste dichters is vluchtig, maar weet wel te prikkelen

Het duurt even voor de vlam in de pan slaat. Tot dan is De laatste dichters een nog niet helemaal tot leven gekomen voorstelling over de groepen zwarte dichters die in de jaren zestig en zeventig in New York optraden als The Last Poets, die het activisme van Malcolm X combineerden met de muzikaliteit van John Coltrane en met hun performances een fundament legden voor de hiphop.

Maar dan neemt Uriah Havertong het woord met een felle monoloog over zijn worsteling als zwarte acteur in het ‘o zo witte theaterwereldje’.

Hij vertelt hoe hij bij elke rol twijfelt of hij wordt gezien als acteur of als een vinkje in het hokje diversiteit. ‘Het is niet oké,’ herhaalt hij, zijn gevoel van onrecht samenballend in een vlammende vertolking van het gedicht When the revolution comes.

Zo schuiven de woede van vandaag en gisteren over elkaar heen, maar wordt ook het politieke aan het persoonlijke verbonden. Op een ander moment in de voorstelling snijdt ­Birgit Schuurman de gevoeligheid van taal aan, zoals de regels rond het n-woord.

Die persoonlijk geëngageerde momenten worden afgewisseld met muzikale intermezzo’s door de fantastische zangeres en rapper Pink Oculus en scènes uit het leven van een aantal prominente Last Poets.

Als voorstelling over The Last Poets voelt De laatste dichters wat te vluchtig. De scènes zijn te fragmentarisch en de personages en hun drijfveren worden, op Umar na, niet genoeg uitgediept. Het maakt een scène waarin geruzied wordt over de richting van de groep arbitrair.

Desalniettemin slaagt regisseur Jörgen Tjon A Fong er na de ­succesvolle jeugdvoorstelling Martin Luther King wederom in een voorstelling neer te zetten die de gedachtes prikkelt, confronteert en uitdaagt.